تربیت اسلامی در دوره نوجوانی

تربیت به معنای رشد دادن، عملی الهی و معنوی است. نوجوان در چنین روندی، براساس فطرت الهی، به سوی مقصد سیر می کند. تربیت،نوجوان را نمی آفریند، بلکه او را در راه انسان شدن شکوفا می سازد و انسان شدن، نتیجه منطقی تربیت درست است. تربیت شور و عشقی را می طلبد که مربّی در پرتو آن، متربّی را به رشد و کمال می رساند و او را ارزشمند می سازد.

تربیت دینی به معنای عام

این معنی شامل همه ابعاد تربیتی در یک بستر دینی شده و می‏توان آن را با تربیت اسلامی‏ مترادف دانست. مراد این است که کودک ، نوجوان یا جوان مسلمان به‏گونه‏ای آموزش ببیند و تربیت ‏شود که شخصیت او با اهداف دینی مطرح شده در قرآن شریف و روایات همگونی داشته باشد و نهایتا آنگونه شود که بتوان او را مسلمان به معنای واقعی کلمه دانست. در این اصطلاح، تربیت دینی محدود به مسائل اعتقادی، معنوی و یا اخلاقی نمی‏ شود، بلکه رفتار واندیشه آدمی را در سایر ابعاد فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، عاطفی و هیجانی نیز در بر می‏گیرد و در یک کلمه شخصیت انسان را پوشش می‏دهد. به ‏نظر می‏رسد، بسیاری از نوشته‏های اسلامی موجود در باب تعلیم و تربیت که تحت عناوینی همچون تعلیم و تربیت در اسلام‏ ، تعلیم و تربیت اسلامی‏ و اسلام و تعلیم و تربیت‏ انجام گرفته است، همین اصطلاح را دنبال نموده است .